RękoDzielni - Forum u Maranty

[jaga48]

Tak wygląda jedna z dzielnic mojego miasta... Przed wojną było to znaczące centrum. dziś zostały ulice, schodki, po których ktoś wchodził, na których stał , może nawet umawiał się... Popatrzcie

+1     Kto ocenił?

[Mao]

Cóż za uroczy zakątek zawsze z fascynacją patrzę na pozostałości ludzkiego życia i zastanawiam się jakie historie zwykłe i niezwykłe to miejsce zna.

Kto ocenił?

[jaga48]

+1     Kto ocenił?

[jaga48]

+1     Kto ocenił?

[Halkuk]

Piękny zakątek .
Kiedyś musiało być tam naprawdę przepięknie

Kto ocenił?

[dom_Klary]

Lubie miejsca w których czas nie ma już znaczenia.Energia w nich zawarta przypomina, że wiek chluby wprawdzie minął, ale jeszcze coś nieuchwytnego jest w nich,coś zastanawia i kusi i tak jak Halinkę do marzeń doprowadza.Mnie zresztą też.

Kto ocenił?

[Bet]

piekna historia

Kto ocenił?

[Madzia]

Ale co to za miasto?

Ciekawe są takie miejsca, smutne i tajemnicze. Lubię chodzić po takich miejscach i zadumać się jacy ludzie tu mieszkali, co się tu działo.
Rozumiem, że te miejsce zostały zburzone podczas wojny i nie zostały odbudowane?
Widać ślady jakich ciekawych budynków należących raczej do zamożnych ludzi.

Kto ocenił?

[bjanna]

miejsce wyjątkowo urokliwe, ciekawe jakie tajemnice kryją się za tymi schodkami

Kto ocenił?

[summer21]

dla mnie piekne miejsce, nie wiem na czyim miejscu trzeba być, aby poddac to miejsce jakiejś odnowie, tj. by jednocześnie nie straciło swojego uroku i przypominało nadal dawniejsze czasy. Szkoda że nie ma ono zainteresowania.Czy wogóle ktoś się tym interesuje. ??Jak dla mnie wspaniałe miejsce na wypady rodzinne i spacerki.
W jakim miejscu to jest??

Kto ocenił?

[ostatek7]

Dla mnie jest to miejsce nie-pamięci... kiedyś żyli tam ludzie; kochali i nienawidzili, śmiali się i płakali, rodzili się i umierali... przeżywali wzloty i upadki... i ... nie ma już emocji, nie ma ludzi - jest kilka pokruszonych cegieł i resztki schodów prowadzących do nikąd...
Smutne... jak zapomniany, bezimienny grób, z połamaną tablicą i częścią epitafium...

Kto ocenił?

[dom_Klary]

A gdzie romantyzm? uwielbiam takie miejsca, dla mnie to poezja, marzenia, wzruszenia.
Ostatku, na schodach stoi dziewczyna, trzyma w ręku kwiaty, uśmiecha się do nas.Widzisz, jaka ona piękna?
Dopóki są takie miejsca, dopóki widzimy je, wzruszamy się, tworzymy wokół nich własne historie, czerpiemy dobrą energię. Nie jest ważne, że to już było.Nasze marzenia, wzruszenia walczą z okrutnym czasem.Przegramy, ale watro było walczyć.Historia jest smutna, to tak jak Pompeje, groza niszczenia splata się z radością istnienia.My możemy tworzyć piękno, piękno, które będzie kogoś wzruszać za sto lat, nawet, jeżeli to piękno będzie już ruiną.Trzeba tylko patrzeć, a resztę zbuduje wyobraźnia.
W carskiej Rosji, po imprezkach palono pałace.taka była zabawa.Już ich nie ma, ale wystarczy przejechać się traktem carskim od Inowłodza do Łodzi, aby wysupłać z przyrody perełki tamtych, buńczucznych lat.Małe cerkiewki (lub to, co z nich zostało) w krzakach, krzyże prawosławne w polu, pozostałości tamtych lat, drobiazgi, smutne elementy, i... . Ja płaczę, łzy jak groch z oczu mi kapią, bo ja carewnę Anastazję pod krzaczorem widzę.Bucika szuka, bo jej właśnie z nogi spadł.Czy to mara, zła dusza? Nie, to tylko moja wyobraźnia i fragment historii.
Pozdrawiam, , bo już płaczę, a cały dzień przede mną

Kto ocenił?

[ostatek7]

[halszka]

dziewczyny , jesteście niesamowite , rozmarzyłam się okrutnie ...

Klaro , Ostatku -ja je widzę , te wymarzone historie ...

Jaga48 - ( fotki bardzo ładne ) zdradz wreszcie tajemnicę - co to za miasto

Kto ocenił?

[dom_Klary]

No i o to chodzi.Kwiatek, carewna, daglezje, i przede wszystkim Ty, Ostatku.
Gdyby koleżanka miasta niepamięci nie zobaczyła, nam nie pokazała, to i dyskusji by nie było. :komp:


Jest jednak moc tajemna, która nas mobilizuje i do wywodów zmusza.Może to potrzebne, może nie, ale jakie fajne.Łzy nad Anastazją nadal leję, biedna, rozszarpana przez hieny nowej władzy. Leży gdzieś bidulka i o pochówku marzy.Jeszcze jej śmierć wykorzystała wstrętna oszustka (- Polka, niestety, osoba chora, która carskich klejnotów w życiu nie widziała).Tyle zamętu wprowadziła, że do dzisiaj w tej ohydnej zbrodni jest wiele znaków zapytania.Chciała bym , aby ktoś z pogromu ocalał, ale jest to niemożliwe.Duch Rasputina krążył po świecie i carewiczów żywych nie znalazł.
No i proszę bardzo- ruiny, a ja już o carze.Widzicie, jaka niedaleka droga, aby po obejrzeniu zdjęć ruin cudnego miasteczka, do historii powrócić.
A swoją drogą, Tośka, w dalszym ciągu widzę tą dziewczynę na schodach, uśmiecha się i coś bardzo uradowana, że o niej gadamy.

Kto ocenił?

[Halkuk]

[jaga48]

Ciepło koło serca i radość z pokazanej historii. Ale historia tego miejsca bardzo, bardzo okrutna...
Ja tu mieszkam, to kawalek mojego miasta, miasta w ktorym slyszę śmiech dziewczyny, dziewczyny niemieckiej i słyszę strzały, tych było zbyt wiele.
To miasto zwą polskimi Pompejami, polską Hiroszimą...
Mury, które widzicie i schody kręcone na których stoi moja Kama - to był zamek. Stał sobie do roku 1962, ale pierwszy ówczesny sekretarz kazał zmieść go z powierzchni ziemi bo.... niemiecki.
Trochę odarłam to miejsce z romantyzmu, wiem, wiem, ale wierzcie mi, tam jest tak spokojnie.. Tylko gdzieś echo historii słychać... Słychać dość głośno zwłaszcza ostatnio, ale tego wątku już nie pociągnę...
Ta rzeka to Odra, a most graniczny...

Kto ocenił?

[dom_Klary]

Widzisz więc moje Pompeje, analogia ta nasunęła mi się wcześniej.I ta niemiecka dziewczyna, Boże, historia lubi powtórki.Jej nie ma, ale jest moje wzruszenie .Żal każdego, kto życie traci,, żal miejsc zbrukanych niepotrzebnie rozlana krwią,żal domów zburzonych, wszystkiego żal, smutek tragedii i naga prawda, która ciągle brudzi to miejsce.Nie mniej jednak pamięć ludzka lubi figle płatać.Ja w dalszym ciągu mam przed oczami szczęście, może niespełnione, ale szczęście tej dziewczyny . Zamku nie ma, cóż mojego też nie ma, ale w wyobraźni jest, nie odbuduję go, tak, jak nie wskrzeszę przodków, ale godność mojego miejsca na ziemi pozostanie w mej pamięci na zawsze.I to może jest właśnie to szczęście.Prawdziwe, bo żyje w pamięci .
Pozdrawiam

Kto ocenił?

[ostatek7]

A ja myślę, że tego typu rozmowy są potrzebne. Są przecież miejsca, które należy "ocalić od zapomnienia". Może historie, które opowiadamy tutaj są tylko wytworem naszej wyobraźni, może nie mają nic wspólnego z prawdą... może same stworzyłyśmy dziewczynę z kwiatem... i nie ma znaczenia - dziewczyna niemiecka, polska, chińska - na całym świecie rosną i pachną kwiaty, zapalają się gwiazdy i dziewczyny całują pierwszy raz...
I nad tym Kama - ruda jak płomień, jak znicz...
Jaga, nie odarłaś tego miejsca z romantyzmu. Udowodniłaś, że pamięć umiera ostatnia... pamięć o ludziach - tworzących i niszczących...
Dziewczyny - pokazujcie takie foty...

Kto ocenił?

[mama Jo]

Ja juz wiem co to za miasto ale nie wiem czy moge powiedzieć.Historię ma rzeczywiście bardzo smutną.

Kto ocenił?

[jaga48]

Istotnie wiesz. I niech tak pozostanie.
Zamieszczasz zdjęcia z albumu i realu. Byłaś tu...

Kto ocenił?

[mama Jo]

Nie nie bylam ,pomyslałam chwilę jak poznac zagadkę i twoje podpowiedzi naprowadziły mnie na informacje i zdjęcia ( a właściwie linki do zdjęć ) w internecie ogólnie dostepne. Bardzo mnie zaintrygowała twoja opowieść i cały wątek, i historia ludzi którzy mieszkali .Może i można sie teraz dopatrywac romantyzmu w tych ruinach, ale mnie raczej ogarnia smutek na wspomnienie ludzi którzy tam mieszkali, miasta kt óre zostało zburzone, zamku który zburzyły władze .Dziękuje Ci że pokazałaś zdjęcia ,że mogłam poznać miejsca których nie znam i pewnie bym nigdy nie poznała i ich historię i trochę się zastanowic nad przeszłoscią.

Kto ocenił?

[halszka]

ja też juz wiem i historię już niestety znam ....

Kto ocenił?

[dom_Klary]

Dziewczyny, niejeden zamek zburzono, niejedne cięgi ktoś dostał, ale to nie powód, aby w miejscu,gdzie to się stało nie uśmiechać sie i romansów nie tworzyć.
Akt zniszczenia to sekundy, minuty, godziny może dni.Historia, która tam powstawała to wieki. Nie wydaje mi się, aby możliwe było zniszczyć jednym, okrutnym gestem coś, co tkwi tam korzeniami, mądrości wypowiedziane, czułości, sny, marzenia.My mamy tylko pamięć, musimy więc, jak na ludzi przystało, dbać o to , co nam przeszłość przyniosła, To wielki dar, mieć coś, czego już nie ma.Nie ma zamku, nie ma tamtych ludzi, ale jest ta dziewczyna, Stoi na tych schodach uśmiechnięta.Ja ją widzę.Mam ten dar.Ten kto wydał nakaz zniszczenia zamku jej nie zobaczy, nie może, w brudnej, skalanej taką decyzją duszy, to on jedynie diabła może ujrzeć, a nie kogoś, kto tam o miłości rozmyślał.
Jestem sentymentalnym okazem, jest mi z tym bardzo dobrze, ja nawet w lesie ze skrzatami mogę rozmawiać.Widzę oczyma duszy, pryzmat nieszczęść jest okrutny, ale zostawiam go temu, kto do zagłady marzeń doprowadził.
A miasteczko jest cudowne,krążą tam aniołki, prawda Ostatku?Dobre aniołki, spokojne, bo my o tej dziewczynie rozmawiamy, więc mają nadzieję, że kiedyś i o nich pogadamy.

Kto ocenił?

[ostatek7]

Błagam Was nie opisujcie prawdziwej historii zamku. Zostawcie nam dziewczynę, która tak pracowicie materializowałyśmy z marzeń i snów...
Niech stoi na schodach... niech patrzy na majowy deszcz, opadające październikowe liście i świąteczne płatki śniegu. Niech pozostanie szczęśliwa, szczęściem wielkim aż do bólu i niech Jej smuteczki nigdy nie staną się rozpaczą. Myślmy o tym, że istniała naprawdę, że uśmiechała się, tęskniła, wypatrywała wigilijną gwiazdę, oglądała w kryształowym lustrze biały welon i zbiegała schodami, w dół gdzie czekał ukochany...
Myślę, że takie wyobrażenie będzie hołdem dla wszystkich, którzy tam żyli i mieszkali. Nie mówcie, że byli to ludzie źli lub niekoniecznie dobrzy... nie nam to oceniać...
Wiem, że nie zmienimy historii. Jak napisała Klara - akt zniszczenia to tylko minuty albo godziny... ktoś, kto podjął taką decyzję (ja w to wierzę) poniesie za to odpowiedzialność... może w następnym życiu, może po drugiej stronie (właściwe podkreślić), ale odpowie za to. Bo wszystko co czynimy zostawia ślad... może więc śladem życia tamtych ludzi jest dziewczyna, którą sobie wyobraziłyśmy... a może tuż za nią faktycznie stoi anioł o obrzymich skrzydłach?
Drogie dziewczyny... pociągniemy wątek? pomyślimy co robiła dziewczyna - haftowała, tkała, może koronki misterne "klockowała"? Kim był Jej ukochany? Jakie kwiaty lubiła i czy książki czytała? O czym myśli stojąc na schodach i ... patrząc na nas - dziewczyny z przyszłości... może myśli o tym, że miłość, nadzieja, wiara pozostają takie same, że uczuć nie zmienia czas...

Kto ocenił?